Τα κρύα φοβισμένα μοναχικά βράδια, κοιτάς το ταβάνι, τούς τοίχους, το ρολόι και οι ώρες δεν περνούν... Σκέφτεσαι, άραγε μήπως έχεις και κάτι σημαντικό να σκεφτείς? Κι ενώ, όταν σου ‘ρχεται στο νου η πόλη με τα πολύχρωμα φώτα, η καρδιά σου φτερουγίζει, δεν τόλμησες ποτέ να χωθείς στην αγκαλιά της. Ζηλεύεις όσους ζουν εκεί έξω… καπνοί από τσιγάρα, ιδρωμένα σώματα, βραχνές φωνές, γέλια, υποσχέσεις.
Θα ‘θελες να ‘σαι παρών εκεί έξω αλλά απέχεις, θύμα μιας ηθικής που σου ‘’φορέσανε’’ με το ζόρι.... Δεν αντέδρασες ποτέ, γιατί δεν άντεξες την απόρριψη από τους δήθεν αγίους που πλαισιώνουν την κορνίζα της ζωής σου. Κλαις για την χαμένη σου ζωή πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα. Κλαις για τις γκρίζες μέρες που άδικα κούρασες το κορμί σου, δεξιά–αριστερά, μέσα στην ανιαρή καθημερινότητα του ‘’καθώς πρέπει.’’ Γι’ αλλού ήταν τα βήματα σου, μα δεν μπόρεσες. Η ελευθερία δεν χαρίζεται κατακτιέται, κι εσύ δεν τόλμησες. Δεν τόλμησες να αλλάξεις την ρότα της ζωής σου. Έδυσε ο ήλιος, χάνεται σιγά-σιγά. Χάνεται κι η ζωή σου...
Photo credit: <a href="http://www.flickr.com/photos/polvero/3517939540/">Dustin Diaz</a> / <a href="http://foter.com/re/57cbec">Foter.com</a> / <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/">CC BY-NC-ND</a>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου